بسم رب المهدی

مولای خوبم یابن الحسن...

این شبها کجایی آقاجان؟ در کربلا؟ در نجف یا مدینه؟؟ کجا سر بر دیوار گذاشته ای و غریبانه بر غربت جدت می گریی؟

شب قدر برای امیرالمونین گریه میکنیم ، برای غربت او و درد و دل های شبانه اش با چاه و لعن میفرستیم بر آنها که جدت را غریب و خانه نشین کردند.

... و چقدر این داستان غربت آشناست...

چقدر داستان غریبی شما شبیه غربت پدرتان است مولاجان.... 

آقا این شب ها برای که بگریم؟ برای غربت علی (ع) یا غربت 1100 ساله شما؟؟ آقا جان که را لعن کنم؟؟  قاتلان علی را یا خودم را که با هر گناهی قلب شما را خنجر می زنم؟؟    وااای بر من..

***

خدایا خدایا خدایا، می دانم که بار گناهانم زیاد است؛ میدانم و هیچ عنادی ندارم. یا راحم العبرات، یا قابل التوبات، یا غیاث المستغیثین ... از ما درگذر..

خدایا این شب ها ما را پاک کن و بیامرز و به آغوش مولایمان بازگردان.

خدایا تقدیر همه شیعیان علی را به بهترین نحو بنویس.

خدایا تو شنوای زمزمه های بندگانت هستی، حوائج شیعیان را برآورده کن.

رهبرم رهبرم رهبرم .... خدایا رهبر عزیزم را حفظ کن.

آه که چقدر غربت این شبها زیاد است... دلم برای خدا تنگ شده، دلم برای امام زمانم تنگ شده..

تنها و تنها یک آرزو دارم...   

          دوست دارم پشت سر مولایم در کربلا، در شب قدر قرآن بر سر گذارم و غربت علی را گریه کنم...

 آمین