آقای خوبم سلام ...

سلام بر تو ؛تویی که در هیاهوی غربت ثانیه ها دلواپس منی .

سلام بر  تو که بر بلندای عرش تکیه داده ای و نگاهت نگران فرش نشینان است افسوس که به آتش کشیده شدن خورشید در غروب جمعه  به  یادم می آورد که این هفته هم نیامدی ...

مدتی بود   که تنهایی مثل پیله ای پروانه دلم را گوشه  نشین کرده بود .ز دیوانه وار در پی هاله ای از امید در به در کوچه های نگاه این و آن بودم .و تو خوب می دانستی تمام سرمایه از  دست رفته ی زندگانیم در تو،تنها در تو خلاصه می شود.

افسوس که سفره دلم هر جایی شده بود و فراموش کرده بودم مصداق مثال پیامبر برای اصحابش که فرمود :"امام زمان شما مثل پرنده ای که برای جوجه هایش بیقراری می کند برای شما بیقرار است " ، تو بودی!

پیمانه گدایی محبت در دست ،در معبر مردمانی می نشستم که دولتمندان فقیر بودند و یادم رفته بود دنیا از جام محبت توست که چنین سرریز است.

دردولتی که پادشاهی اش در دست توست ،ایمان دارم که تعبیری برای ناامیدی نیست .

مهربانم ؛

 کاش در قنوت نماز نیمه شبهایت قلب شکسته ام میهمان حلقه دستان تو باشد...

از کودکی شنیدم که می آیی آن زمان گمان می کردم فردا خواهی آمد .فردا  و فرداهای دیگر آمد تا به امروز رسیدم و هنوز نیامده ای.

 می ترسم آقا ...

آن زمانی بیایی که غبار خاک چشمان گناهکارم را گرفته باشد .فردا بیاید تو  هم بیایی اما من رفته باشم.قطار زندگیم می رود ،   تند و با شتاب

 و در هر ایستگاهی منتظرم تا تو سوار شوی دریغ در میان مسافرانی که سوار و پیاده می شوند...

نگاه همه آشناست جز نگاه تو .

از کدامین بلندای به من می نگری گفته بودم سخت است برای من دیدن همه و ندیدن تو...

باور  نمیکنی از سالنامه زندگانیم سوال کن...

                چند روز در میان شلوغی ها تنها بودم؟! 

                                 می آیی می دانم، می آیی شاید در ایستگاه بعدی

                                                                       تو نیز مثل من چشم انتظاری...